بسم الله الرحمن الرحیم
در هتل هایت:
نَعَمْ، بِالصَّبا قلبي صَبا لِأَحِبّتی
فيا حبّذا ذاك الشَّذى حينَ هَبَّتِ[۱]
(از قصیدۀ تائیه صغری ابن فارض)
شَرِبنا على ذِكر الحبيبِ مُدامةً
سَكِرْنا بها من قبلِ أن يُخلقَ الكَرْم[۲]
وَ لَولا شَذاها ما اهتَدَيتُ لِحانِها
ولو لا سَناها ما تَصَوَّرَها الوَهمُ[۳]
(از قصیدۀ خمریه ابن فارض)
بودم آن روز من از طايفه دُردكشان
كه نه از تاك نشان بود و نه از تاکنشان[۴]
(عبدالرحمن جامی)