بسم الله الرحمن الرحیم
۱۳دیماه ۱۳۷۸، ۲۶ رمضان ۱۴۲۰ منزل مصطفی:
به جان دوست که غم پرده شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید
کار خود گر به کرم باز گذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی
تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند
گر چه میگفت که زارت بکشم میدیدم
که نهانش نظری با من دلسوخته بود
«أَحْسِنْ ظَنَّکَ بِرَبِّک» [۱]
به خدای خویش حسن ظن داشته باش.
[إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحيمٌ] (البقره ۲: ۱۴۳)
خدا [نسبت] به مردم دلسوز و مهربان است.
همان روز زمان افطار منزل مصطفی:
گر تیغ بارد در کوی آن ماه
گردن نهادیم الحکم لله
زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت
کان که شد کشته او نیک سرانجام افتاد
لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام
اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم
گر دیگران به عیش و طرب خرّمند و شاد
ما را غم نگار بود مایۀ سرور
به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن
(همه ابیات از حافظ)