بسم الله الرحمن الرحیم
این یادداشت فاقد تاریخ است اما بین ۲۶ تیر تا ۴ شهریور ۱۳۷۹ نوشته شده
در نهج البلاغه (خطبه ۹۱) در وصف طائفه‌ای از ملائک:
«قَدِ اسْتَفْرَغَتْهُمْ أَشْغَالُ عِبَادَتِهِ
کارهای بندگی او آنان را (از همه چیز) فراغت داده است.
بنده را با بندگی بس کارهاست.
وَ وَصَلَتْ حَقَائِقُ الْإِيمَانِ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ مَعْرِفَتِهِ
و پیوند داده است حقائق ایمان بین آنها و بین شناخت او
وَ قَطَعَهُمُ الْإِيقَانُ بِهِ إِلَى الْوَلَهِ إِلَيْهِ
و یقین به او آنها را (از همه چیز) بریده است به سوی شیفتگی به او
وَ لَمْ تُجَاوِزْ رَغَبَاتُهُمْ مَا عِنْدَهُ إِلَى مَا عِنْدَ غَيْرِهِ
و رغبتشان از آنچه نزد خداست به آنچه نزد غير خداست تجاوز نكرده
قَدْ ذَاقُوا حَلَاوَةَ مَعْرِفَتِهِ
شيرينى معرفت او را چشيده‌اند
وَ شَرِبُوا بِالْكَأْسِ الرَّوِيَّةِ مِنْ مَحَبَّتِهِ
و از محبّتش جام سيراب كننده‌اى نوشيده‌اند
وَ تَمَكَّنَتْ مِنْ سُوَيْدَاءِ قُلُوبِهِم وَشِيجَةُ خِيفَتِهِ»
و در سويداى دلشان ريشه‌هاى خوف خدا جاى گرفته
چون برتر از مقام ملائک توان گزید
چندین به دست دیو زبونی چرا کنیم
(سعدی)
خوف، خوفِ دوری درگه اوست
ور نه بر درگهش که باشد زار
(ابوالقاسم الهی)