بسم الله الرحمن الرحیم
دو دهان داریم گویا همچو نی
یک دهان پنهانست در لبهای وی
یک دهان نالان شده سوی شما
های و هویی در فکنده در هوا
لیک داند آنکه او را منظر است
کاین فغان این سری هم زان سر است
دمدمهٔ این نای از دمهای اوست
های هوی روح از هیهای اوست
محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست
با لب دمساز خود گر جفتمی
همچو نی من گفتنیها گفتمی
(مولانا، مثنوی معنوی [۱])