آینه

حاشا که من از جور و جفای تو بنالم

بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت

ای دل طریق رندی از محتسب بیاموز

مست است و در حق او کس این گمان ندارد

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد

و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم

دل که آیینه شاهیست غباری دارد

از خدا می‌طلبم صحبت روشن‌رایی

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز

ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

به پیش آینه دل هر آن چه می‌دارم

بجز خیال جمالت نمی‌نماید باز

آیینه سکندر جام می است بنگر

تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا