از خدا دان که جان سجود کند

از خدا دان که جان سجود کند

ابر هم ز آفتاب جود کند

به خدای ار کسی تواند بود

بی‌خدا از خدای برخوردار

نَعَمْ، بِالصَّبا قلبي صَبا لِأَحِبّتی

فيا حبّذا ذاك الشَّذى حينَ هَبَّتِ ^[۱]

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب

این همه از اثر لطف شما می‌بینم

هر بوی که از مسک و قَرَنفُل^[۲] شنوی

از سایۀ آن زلف چو سنبل شنوی

ور نغمه بلبل از پی گل شنوی

هم گل گوید گرچه ز بلبل شنوی

هرچه در چشم جهان‌بینت نکوست

عکس حسن و پرتو احسان اوست

گر بدین احسان و حسن ای حق شناس

از تو روزی در وجود آید سپاس

در حقیقت این سپاس او بود

نام این و آن لباس او بود

[قبلهٔ ذرات عالم روی توست

کعبهٔ اولاد آدم کوی توست]

میل خلق هر دو عالم تا ابد

گر شناسند و اگر نی سوی توست

چون به جز تو دوست نتوان داشتن

دوستی دیگران بر بوی توست

وﻛﻞﱞ ﻣُﻐْﺮیٍ ﺑِﻤَﺤﺒﻮبٍ ﯾَﺪﯾﻦُ ﻟَﻪ

ﺟﻤﯿﻌُﻬﻢ ﻟﻚ ﻗﺪ داﻧُﻮا و ﻣﺎ ﻓَﻄَﻨُﻮا ^[۳]

گر از تو به تو درنگريزم چه كنم؟

پيش كه روم؟ قصه بدست كه دهم؟