بسم الله الرحمن الرحیم
بیست و سوم بهمن، عید سعید قربان و یا درستتر بیست و چهارم بهمن ساعت یک و ۱۴ دقیقه بامداد که عازم اتریش بودم در فرودگاه:
از دعای عرفه حضرت امام حسین علیه‌السّلام:
«اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَقْرَبُ مَنْ دُعِيَ وَ أَسْرَعُ مَنْ أَجَابَ وَ أَكْرَمُ مَنْ عَفَا وَ أَوْسَعُ مَنْ أَعْطَى وَ أَسْمَعُ مَنْ سُئِلَ
خدايا تو نزديك‌ترين كسى هستى كه خوانده شود، و سريع‌ترين كسی كه جواب دهد، و بزرگوارترين كسی كه گذشت كند، و وسيع‌ترين كسی كه عطا كند، و شنواترين كسی كه سؤال شود.
يَا رَحْمَانَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ رَحِيمَهُمَا لَيْسَ كَمِثْلِكَ مَسْئُولٌ وَ لَا سِوَاكَ مَأْمُولٌ دَعَوْتُكَ فَأَجَبْتَنِي وَ سَأَلْتُكَ فَأَعْطَيْتَنِي وَ رَغِبْتُ إِلَيْكَ فَرَحِمْتَنِي وَ وَثِقْتُ بِكَ فَنَجَّيْتَنِي وَ فَزِعْتُ إِلَيْكَ فَكَفَيْتَنِي»
اى مهربان دنيا و آخرت، و بخشنده دنيا و آخرت، همانند تو سؤال شده‌اى نيست، و غير تو آرزو شده‌اى وجود ندارد، خواندمت، پاسخم دادى، از تو درخواست كردم عطايم نمودى، و به سويت ميل كردم، به من رحم فرمودى، به تو اطمينان كردم، نجاتم دادى، و به تو پناهنده شدم، كفايتم نمودى.