اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
[وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى * ثُمَّ اجْتَباهُ رَبُّهُ فَتابَ عَلَيْهِ وَ هَدى] (طه ۲۰: ۱۲۱ ـ ۱۲۲)
و آدم پروردگارش را نافرمانی کرد و ناکام ماند. آن‌گاه پروردگارش او را برگزید و توبه‌اش را پذیرفت و او را راهنمایی کرد.
[إِنَّ إِبْراهيمَ كانَ أُمَّةً قانِتاً لِلَّهِ حَنيفاً وَ لَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكينَ * شاكِراً لِأَنْعُمِهِ اجْتَباهُ وَ هَداهُ إِلى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ] (النحل ۱۶: ۱۲۰-۱۲۱)
بدون تردید، ابراهیم [به تنهایی] یک امت بود، برای خدا از روی فروتنی فرمانبردار و [یکتاپرستی] حق‌گرا بود و از مشرکان نبود. سپاس‌گزار نعمت‌های او بود، خدا او را برگزید و به راهی راست راهنمایی‌اش کرد.
مجتبی عزیزم!
السلام علیک و رحمة الله و برکاته
به خداوند مهربان و کریم خود خوش‌گمان باش! اگر با تو بر سرِ لطف نبود ما را بر آن نمی‌داشت تا نام مجتبی را برای تو برگزینیم و تو را با چنان برگزیدگانی به نام مشابهت دهیم.
سعی کن این لطف او را سپاس گوئی و پیرو ابراهیم [شاكِراً لِأَنْعُمِه] باشی که [اجْتَباهُ] به دنبال این است. مبادا عصیان و غرابت گذشتۀ تو، تو را از خداوند مهربان و بزرگوارت مأیوس کند. از خود مایوس باش! ولی از او هرگز! اگر گناه خود را در مقابل مغفرت او بزرگ شماری او را کوچک شمرده‌ای و الله اکبر! ببین پدرت آدم علیه‌السلام را پس از [عصی] و [غوی] به [اجتباه] می‌رسانند و بازگشت و توبه‌اش می‌دهند و... و تو آدم زاده‌ای:
[بر گذر ای دل غافل که جهان برگذر است
که همه کار جهان رنج دل و دردسر است
تو چنان فارغی و باز نیندیشی هیچ
که اجل در پی و عمر تو چنین برگذر است
چون بسی توبه بیهوده نکردی به هوس]
توبه‌ای کن اگرت یک نفسی ماحضر است
(عطار)
سعی کن ناامید نشوی و نشانۀ امید آن است که مدام حلقه بر درِ او زنی تا امیدواری که دوست بر تو بگشایند در می‌زنی؛ وقتی ناامید شدی دیگر در نمی‌زنی. پس این باز ایستادنِ ما از در زدن، نشانِ ناامیدی است و ناامیدی از شیطان است. ببین خداوند چگونه از امیدواران نشان می‌دهد و آنها چگونه حلقه بر این در می‌زنند و با دلی پرامید از کوشش نمی‌ایستند:
[إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا في سَبيلِ اللَّهِ أُولئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ] (البقره ۲: ۲۱۸)
یقیناً کسانی که ایمان آورده، و آنان که هجرت کرده و در راه خدا به جهاد برخاستند، به رحمت خدا امید دارند.
[فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً] (الکهف ۱۸: ۱۱۰)
پس کسی که دیدار پروردگارش را امید دارد، پس باید کاری شایسته انجام دهد و هیچ کس را در پرستش پروردگارش شریک نکند.
[أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ] (الزمر ۳۹: ۹)
[آیا چنین انسان کفران کننده‌ای بهتر است] یا کسی که در ساعات شب به سجده و قیام و عبادتی خالصانه مشغول است، از آخرت می‌ترسد و به رحمت پروردگارش امید دارد؟
نشانشان ایمان و باور است؛ نشانشان هجرت است: [مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِه] (النساء ۴: ۱۰۰)؛ نشانشان جهاد است. نشانشان عمل صالح است و بندگی تنهای او. نشانشان سجود و قیام ساعات شب است تا :
سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد
به دست مرحمت یارم در امیدواران زد
(حافظ)
پسرم!
[إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرينَ] (البقره ۲: ۲۲۲)
یقیناً خدا کسانی را که بسیار توبه می‌کنند، و کسانی را که خود را پاک می‌کنند. دوست دارد.
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خوددانی اگر زیرک و عاقل باشی
(حافظ)
گوش کن به وصیت و نصیحت رسول مجتبی محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم[۱]:
«إِغتَنِم خَمسَاً قَبلِ خَمسٍ
پنج چیز را قبل از فرارسیدن پنج چیز دیگر فرصت شمار:
صِحَّتَكَ قبلَ سُقْمِكَ
سلامت قبل از بیماری
فَراغَكَ قبلَ شُغْلِكَ
فراغت قبل از گرفتاری
غِنَاكَ قبلَ فقرِكَ
توانگری قبل از بی‌چیزی
شبابَكَ قبلَ هَرَمِكَ
جوانی قبل از پیری
حياتَكَ قبلَ موتِكَ»
زندگی قبل از مرگ
پدرت را هم دعا کن که واعظ غیرمتعظ [: پند دهنده‌ای که خود پند نگیرد] نباشد و تو به فرموده مولی‌الموحدین علی علیه‌السّلام عمل کن که فرمود[۲]:
«اُنْظُرْ إِلَى مَا قَالَ وَ لَا تَنْظُرْ إِلَى مَنْ قَالَ»
به آنچه گفته می‌شود بنگر نه آنکه می‌گوید.
و مادرت را هم و مادربزرگانت را هم که همیشه به یاد تو هستند. [۳]
حدس زده‌ای که این نامه را در هتل می‌نویسم.
بلی ساعت دقیقاً ۲۲ و ۱۸ دقیقه می‌باشد. و من دو روز قبل آمده‌ام و فردا دوشنبه بیست و هفتم تیرماه نیم بعد از ظهر به مشهد طبق برنامه ـ در صورتی‌که خداوند من و ربّ و آقای من بخواهد ـ پرواز می‌کنم.
نامه‌ای از وزارت علوم رسیده بود که کارنامۀ ارزی تو قریباً آماده و از جرائد اعلام می‌شود؛ البته نیمه دوم سال ۶۱
و السلام علیک و رحمة الله و برکاته.
26 تیر ماه 1362