بسم الله الرحمن الرحیم
سوم دی ماه ۱۳۷۷؛ پنجم رمضان ۱۴۱۹:
ای علی که جمله عقل و دیده‌ای
شمه‌ای واگو از آنچه دیده‌ای
راز بگشا ای علی مرتضی
ای پس سوء القضا حسن القضا
او خدو انداخت در روی علی
افتخار هر نبیّ و هر ولی
(مولانا، دفتر اول مثنوی معنوی)
دل من از رخش امروز بهشتی دارد
[نه بهشتی که دگر طائفه فردا دارند]
(فخرالدین عراقی)
تَعْصِي الْإِلَهَ وَ أَنْتَ تُظْهِرُ حُبَّهُ
هَذَا لَعَمری فِي الْفِعالِ بَدِيعٌ
لَوْ كَانَ حُبُّكَ صَادِقاً لَأَطَعْتَهُ
إِنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ يُحِبُّ مُطِيعٌ
(رابعة العدوية رحمهاالله)
خدا را معصيت مى‌كنى با آن كه دوستى او را اظهار مى‌كنى * به جانم سوگند اين كارى بس شگرف است.
اگر دوستى تو صادقانه مى‌بود او را فرمانبردارى مى‌كردى * زیرا که دوستْ فرمانبردار دوست خويش است
«لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِي»
معبودى جز تو نيست. خداوندا، همراه با ستايشت تو را به پاكى و منزّه بودن از هر عيب و نقص مى‌خوانم، عمل بد انجام داده و به خويش ستم نمودم.
«لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ فَتُبْ عَلَيَّ فَاغْفِرْ لِي يَا خَيْرَ الْغَافِرِينَ»
معبودى جز تو نيست. خداوندا، همراه با ستايشت تو را به پاكى و منزّه بودن از هر عيب و نقص مى‌خوانم، پس مرا بيامرز، اى بهترين آمرزندگان.
«لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ فَاغْفِرْ لِي وَ ارْحَمْنِي وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِين»
معبودى جز تو نيست. خداوندا، همراه با ستايشت تو را به پاكى و منزّه بودن از هر عيب و نقص مى‌خوانم، پس مرا بيامرز و بر من رحم آر، و تو مهربانترين مهربانها مى‌باشى.
«لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ فَتُبْ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيم» [۱]
معبودى جز تو نيست. خداوندا، همراه با ستايشت تو را به پاكى و منزّه بودن از هر عيب و نقص مى‌خوانم، پس توبه مرا بپذير [مرا بيامرز]، كه تو بسيار توبه پذير و مهربان هستى.