بسم الله الرحمن الرحیم
از قصیده عراقی که در استقبال از قصیده سنائی که «مسلمانان! مسلمانان! مسلمانی مسلمانی» گفته است:
تو آنگه زو خبر يابى كه از خود بى‌خبر گردى
تو آنگه روى او بينى كه از خود رو بگردانى
...مشو چون گوى سرگردان، فکن خود را درين ميدان
رساند خود ترا چوگان به جولانگاه سلطانى
...ز بهر راحت تن را مرنجان جان، نكو نبود
كه جان را در خطر دارى و تن را در تن‌آسانى
تو خود انصاف ده آخر، مروت كى روا دارد؟
ستورى را شكرخايى و طوطى را مگس‌‌رانى؟
حضرت علی علیه‌السّلام:
«خُذُوا مِنْ أَجْسَادِكُمْ فَجُودُوا بِهَا عَلَى أَنْفُسِكُمْ وَ لَا تَبْخَلُوا بِهَا عَنْهَا»[۱]
بدنها را فداى جانها كنيد و در اين راه بخل نورزيد.