اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
[وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْعَزيزِ الرَّحيمِ] (الشعرا۲۶: ۲۱۷)
و بر [خداىِ] عزيزِ مهربان توكّل كن.
[وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْحَيِ الَّذي لا يَمُوت] (الفرقان ۲۵: ۵۸)
و بر آن زنده كه نمى‌ميرد توكل كن.
[فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلينَ] (آل عمران ۳: ۱۵۹)
و چون تصميم گرفتى بر خدا توكل كن، زيرا خداوند توكل‌كنندگان را دوست مى‌دارد.
[إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ] (آل عمران ۳: ۱۶۰)
اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما غالب نخواهد شد؛ و اگر دست از يارى شما بردارد، چه كسى بعد از او شما را يارى خواهد كرد؟ و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند.
جار و مجرور مقدّم بر فعل إفاده حصر می‌کند یعنی فقط بر خدا مؤمنان بایستی توکل کنند.
[وَ عَلَى اللَّهِ فَتَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ] (المائده ۵: ۲۳)
و اگر مؤمنيد، به خدا توكّل كنيد.
و علت آنکه فقط بر او بایستی تکیه کرد در مقدمه آیه بیان شده که
[إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ] (آل عمران ۳: ۱۶۰)
اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما غالب نخواهد شد.
هریک از مقامات دین و منازل سالکین را علمی و حالی و عملی است. از علم که اصل است حال ناشی می‌شود. و سپس به عمل می‌کشد و علم و ایمان یک حقیقت است؛ مثلا اصل توبه ایمانی است به اینکه معاصی سمومی مهلکند و از اینکه گنهکار خود را با ارتکاب معاصی چون زهر خورده در معرض هلاکت می‌بیند حالِ پشیمانی به او دست می‌دهد و نتیجه آن عمل است و ترک معاصی. و توکل را نیز علمی و حالی و عملی است ؛ علم آن و ایمان آن مرتبه‌ای از توحید است که در عالم مؤثر حقیقی جز او نبینی و سررشتۀ همه امر را به دست او ببینی. اگر ایمان آمد و فقط اگر ایمان آمد حالِ توکل خواهد آمد و عمل به مقتضای آن نیز نتیجه آن خواهد بود. تا تو غیری را مؤثر بدانی ولو اندکی به همان اندازه دل بدو تکیه خواهد کرد و توحید کامل نخواهد بود و توکلِ فقط بر خداوند، صورت نخواهد بست و اگر چشم دلش را بدین ایمان روشن کنند آن وقت در پاسخ
[أَ لَيْسَ اللَّهُ بِكافٍ عَبْدَهُ] (الزمر ۳۹: ۳۶)
آيا خدا كفايت‌كننده بنده‌اش نيست؟
بدو می‌گویند که بگو
[فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُون] (الزمر ۳۹: ۳۸)
بگو: «خدا مرا بس است. اهل توكّل تنها بر او توكّل مى‌كنند.»
[حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكيلُ] (آل عمران ۳: ۱۷۳)
خدا ما را بس است و نيكو حمايتگرى است.
البته این توکل به معنی ترک اسباب نیست چه اسباب هم از اوست؛ به معنی ترک اعتماد بر اسباب است. و توکل بر مسبب الاسباب و اینکه زمام همه اسباب را در دست حضرت او ببینی و چه خوش بینشی است البته این دانش و این بینش هدایت الهی است. علمی است که با قلم الهی بر صفحه قلوب پاک می نویسد:
[اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَم * الَّذي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ * عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ] (العلق ۹۶: ۳ـ ۵)
بخوان، و پروردگار تو كريمترين [كريمان] است. همان كس كه به وسيله قلم آموخت. آنچه را كه انسان نمى‌دانست [به تدريج به او] آموخت.
و ایمانی است که خداوند خود می‌فرماید:
[أُولئِكَ كَتَبَ في قُلُوبِهِمُ الْإيمان] (المجادله ۵۸: ۲۲)
در دل اينهاست كه [خدا] ايمان را نوشته.
و این قلم به دست اوست و نویسنده او. (خوش نویس است و نخواهد بد نوشت )
فرزند عزیزم مصطفی که خدایت به نور ایمان دل روشن کند سلامت می‌گویم و سلام مرا به برادرت مجتبی هم برسان
[اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ] (البقره ۲: ۲۵۷)
خداوند ولی كسانى است كه ايمان آورده‌اند. آنان را از تاريكيها به سوى روشنايى به در مى‌برد.
آرزو می‌کندم از تو چه پنهان دارم [۱]
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
(مولوی, دیوان شمس)
صحبت از باغ و گلستان و قند چیست
نسبت رویت اگر با ماه و پروین کرده‌اند
صورت نادیده تشبیهی به تخمین کرده‌اند
(حافظ)
[فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُون] (السجده ۳۲:۱۷)
هيچ كس نمى‌داند چه چيز از آنچه روشنى‌بخش ديدگان است به [پاداش] آنچه انجام مى‌دادند براى آنان پنهان شده است.
گوشم شنید قصه ایمان و مست شد
کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
(مولوی, دیوان شمس)
خدانگهدار
مرتضی
در اینجا همه خوبند و سلام می‌رسانند. از وضع مالی نیز بنویسید. خانم جان شعری برای تو گفته که فعلاً فراموش کردم. ایشان مشغول کارهایشان هستند که ان شاءالله برای نوروز به حج عمره بروند و همۀ ما را دعا کنند. خداوند دعایشان را در مورد همۀ ما اجابت کند.
شعری از حافظ که به صورت کامل چنین است:
آرزو می‌کندم از تو چه پنهان دارم
شیشه باده و کنجی و رخ زیبایی