اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
[رَبِّ أَوْزِعْني أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلى والِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَدْخِلْني بِرَحْمَتِكَ في عِبادِكَ الصَّالِحينَ] (النمل ۲۷: ۱۹)
پروردگارا! در دلم افكن تا نعمتى را كه به من و پدر و مادرم ارزانى داشته‌اى سپاس بگزارم، و به كار شايسته‌اى كه آن را مى‌پسندى بپردازم، و مرا به رحمت خويش در ميان بندگان شايسته‌ات داخل كن.
فرزند عزیزم مجتبی!
[اللَّهُ يَجْتَبي إِلَيْهِ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدي إِلَيْهِ مَنْ يُنيبُ] (الشوری ۴۲: ۱۳)
خدا هر كه را بخواهد، به سوى خود برمى‌گزيند، و هر كه را كه از در توبه درآيد، به سوى خود راه مى‌نمايد.
خدای را شکر کنیم و از حضرتش التماس کنیم که شکر نعمت خود را که به ما ارزانی داشته به ما الهام کند:
«وَ أَسْأَلُكَ بِجُودِكَ أَنْ تُدْنِيَنِي مِنْ قُرْبِكَ وَ أَنْ تُوزِعَنِي شُكْرَكَ وَ أَنْ تُلْهِمَنِي ذِكْرَكَ» (دعای کمیل)
و از تو خواستارم به جودت مرا به بارگاه قرب خويش نزديك گردانى و سپاس خود را نصيب من كنى، و يادت را به من الهام نمايى.
خداوندا! چه نیکو خدائی هرچه ما بد کردیم، تو به کرمت نادیده گرفتی و ما را یکباره از درگاهت نراندی و هرچه روز از درگاهت برتافتیم تا به وَرَطات هلاک [:گردابها و منجلابهای نابودی] و ظلمات و عذاب افتیم، تو از هر طرف ما را خواندی و پیوند بندگی ما نگسستی و رشتۀ محبت خود را نبریدی و [تُوبُوا إِلَى اللَّه] (النور ۲۴: ۳۱) فرمودی و به [أَنيبُوا إِلى رَبِّكُم] فراخواندی و به لطف و کرم و عنایت و بنده‌نوازی به این ندا ما را نواختی که:
[قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ * وَ أَنيبُوا إِلى رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ الْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ] (الزمر ۳۹: ۵۳ـ ۵۴)
بگو: «اى بندگان من ـ كه بر خويشتن زياده‌روى روا داشته‌ايد ـ از رحمت خدا نوميد مشويد. در حقيقت، خدا همه گناهان را مى‌آمرزد، كه او خود آمرزنده مهربان است. و پيش از آنكه شما را عذاب دررسد، و ديگر يارى نشويد، به سوى پروردگارتان بازگرديد، و تسليم او شويد.
دوشم نوید داد و بشارت که حافظا
باز آ که من به عفو گناهت ضمان شدم
[نِعْمَ الْمَوْلى وَ نِعْمَ النَّصيرُ] (الأنفال ۸: ۴۰)
چه نيكو سرور و چه نيكو ياورى است.
فرزند عزیزم!
از این که تصمیم داشتی شبهای جمعه برای والدین خود نمازی بخوانی و توفیق آن را از خداوند خواسته بودی جزاک الله عنّا خیرَ الجزاء و وَفَّقَکَ الله و دعاکن که حضرتش دل تو و ما را به نور معرفت خود روشن کند ولی از تو خواهش دارم مرا عارف نخوانی و بگذاری کلمات در معانی خود به کار روند. «احب الصالحین و لستُ منهم» [۱] و یکبار مناجات عارفین را از مناجات‌های خمس‌عشر حضرت سجاد علیه‌و‌علی‌آبائه‌الصلوةوالسلام بخوان.
دوستان هم‌اطاقی خود را از طرف من سلام برسان و خداوند نگهدارتان که
[فَاللَّهُ خَيْرٌ حافِظاً وَ هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمينَ] (یوسف ۱۲: ۶۴)
پس خدا بهترين نگهبان است، و اوست مهربانترين مهربانان.
صبح پنجشنبه ۱۷ مهرماه ۱۳۶۵ است در هتل همای تهران هستم. پریشب تنها آمده‌ام و عصر إن‌شاء‌الله به مشهد برمی‌گردم خانم جان تهران منزل دائی جان بودند. دیشب دیدمشان از همه پرسیدند.
و السلام علیک و رحمة الله و برکاته
پدرت مرتضی
۱۷ مهرماه ۱۳۶۵
از ضرب المثل‌های معروف عرب است:
اُحِبُّ الصالِحینَ وَ لَسْتُ مِنْهُمْ
لَعَلَ الله یَرْزُقُنیِ الصَّلاٰحٰا
صالحان را دوست می‌دارم درحالی که خود از آنان نیستم. امید آنکه خدا صلاح روزیم سازد.