بسم الله الرحمن الرحیم
مشهد ۹ آذرماه ۱۳۸۹:
إِنَّمَا الدُّنْيَا كَظِلٍّ زَائِلٍ
أَوْ كَضَيْفٍ بَاتَ لَيْلًا فَارْتَحَلْ
أَوْ كَنَوْمٍ قَدْ يَرَاهُ نَائِمٌ
أَوْ كَبَرْقٍ لَاحَ فِي أُفْقِ الْأَمَل
در ذهن من منسوب به امیرالمؤمنین علیهالسّلام است. [۱]
«إِلَهِي لَوْ لَا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ ذِكْرِي إِيَّاكَ عَلَى أَنَّ ذِكْرِي لَكَ بِقَدْرِي لَا بِقَدْرِكَ»
خدايا اگر پذيرش فرمانت بر من واجب نبود هر آينه پاك نگاه مي داشتمت از اينكه ذكر تو گويم، چه ذكر من تو را به اندازه كاستي من است نه برازنده كمال تو.
از مناجات ذاکرین حضرت سجاد علیهالسّلام
[فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ] (البقره ۲: ۱۵۲)
پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم!
حضرت سجاد علیهالسّلام پس از ذکر آیه بالا در مناجات ذاکرین میفرمایند:
«فَأَمَرْتَنَا بِذِكْرِكَ وَ وَعَدْتَنَا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنَا تَشْرِيفاً لَنَا وَ تَفْخِيماً وَ إِعْظَاماً»
ما را به ياد كردنت فرمان دادی، و وعده فرمودی كه تو نيز از روی شرافت و عزّت و كرامت بخشيدن به ما، ما را ياد كنی.
امرش نبودی گر مرا کی ذکر من بودی روا
من از کجا او از کجا سبحانه سبحانه
(فیض کاشانی)
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطفها میکنی ای خاک درت تاج سرم
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
ای نسیم سحری بندگی من برسان
که فراموش مکن وقت دعای سحرم
(حافظ)