بسم الله الرحمن الرحیم
در هواپیما که به عزم زیارت حرم رسول خدا و عمره عازم عربستان بودیم (اول مدینه):
بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست
شعشعه این جمال از رخ چون والضحی است
(مولانا)
در سالن ترانزیت جده که در پایان سفر دو هفته‌ای عمره عازم تهران بودیم:
امروز که برای آخرین دفعه خواستم از درب باب السلام وارد مسجد الحرام شوم یک لحظه این شعر که قبلاً می دانستم به نظرم رسید:
بر آستان بنشین گر به خانه راهی نیست
کجا روی که جز این آستان پناهی نیست
اگر به شهد بخواند و گر به زهر کشد
به غیر خوان عطایش حواله‌گاهی نیست
ولی من به آن صورت نخواندم و به این صورت خواندم:
بر آستان منشین چون به خانه راهی هست
بیا بیا که تو را نزد ما پناهی هست
آخر:
[وَ اللَهُ یَدْعُوا إِلى دارِ السَّلامِ] (یونس ۱۰: ۲۵) آیه قرآن است.
و خدا [شما را] به سراى سلامت فرا مى‌خواند.
خود خداوند ما را به خانه‌اش دعوت می‌کند چون السّلام یکی از أسماء حسنی خداوند است که در قرآن ذکر شده.