ساکن و باشنده شدم

هر نقش که بر تختهٔ هستی پیداست

آن صورت آن کس است کان نقش آراست

دریای کهن چو بر زند موجی نو

موجش خوانند و در حقیقت دریاست

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکن

گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدم

تو که ناخوانده‌ای علم سماوات

تو که نابرده‌ای ره در خرابات

تو که سود و زیان خود ندانی

به یاران کی رسی هیهات هیهات

فالبحرُ بحرٌ على ما كان فى قدم

إن الحوادثَ أمواجٌ و أنهارٌ ^[۱]

گر دیگران به عیش و طرب خرّمند و شاد

ما را غم نگار بود مایۀ سرور

لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام

اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم