بسم الله الرحمن الرحیم
آن به در می‌رود از باغ به دلتنگی و داغ
و این به بازوی فرح می‌شکند زندان را
(غزلیات سعدی)
[يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً * فَادْخُلي في عِبادي * وَ ادْخُلي جَنَّتي] (الفجر ۸۹: ۲۷ـ ۳۰)
اى نفس مطمئنّه، خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد، و در ميان بندگان من درآى، و در بهشت من داخل شو.
«فَلَا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلَّا بِذِكْرَاكَ وَ لَا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلَّا عِنْدَ رُؤْيَاك»
دل‌ها آرام نگيرند جز به ياد تو، و جا‌نها راحتی نيابند جز به هنگام مشاهده‌ات.
از مناجات ذاکرین از مناجاتهای خمسةعشر امام سجاد علیه‌السّلام