نقش پرده را مپرست

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت

از سَمَک تا به سِماکش کشش لیلی برد

من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه

ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود

که درین بزم بگردید و دل شیدا برد

[حبذّا اوستاد چابک‌دست

كه پس پردۀ خيال نشست]

هرچه ما دوختیم او بدرید

هرچه ما ساختیم او بشکست

کی برد ره درون پرده کسی

کز تماشای نقش پرده نرست؟

پرده از روی کار او بردار

بیش از این نقش پرده را مپرست

درکِش از جام حسن او می عشق

پیش رویش بنال عاشق و مست

که می عشق را توئی ساقی

کأسنا شمس وجهک الباقی ^[۱]