که نیست نقد تو را غیر من خریداری

بیا، بیا، که نیابی چو من دگر یاری

چو من، به هر دو جهان، خود کجاست دلداری؟

بیا، بیا و به هر سوی روزگار مبر

که نیست نقد تو را غیر من خریداری

تو همچو وادی خشکی و من چو بارانی

تو همچو شهر خرابی و من چو معماری

به غیر خدمت من، که مشارق شادی است

ندید خلق و نبیند ز شادی آثاری

بیا و فکرت من کن که فکرتت دادم

چو لعل می‌خری از کان من بخر باری

به پای جانب آن کس برو که پایت داد

بدو نگر به دو دیده که داد دیداری

دیده را فایده آن است که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی را

چه ذوق از ذکر پیدا آید آن را

که در دل ذوق مذکوری ندارد