اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
[يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّـهَ ذِكْرًا كَثِيرًا * وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا] (الاحزاب ۳۳: ۴۱ ـ ۴۲)
ای کسانی که باورم کرده‌اید و شیرینی یاد مرا چشیده‌اید! زیاد یادم کنید. صبح و شام از این غذای لذیذ میل کنید و (ضمناً بدانید که) این منم و ملائکه منند که از شما پذیرائی می‌کنند:
[هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا] (الاحزاب ۳۳: ۴۳)
اوست که با فرشتگان خود بر شما درود می‌فرستد تا شما را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون آورد، و او به مؤمنان مهربان است.
همه کمالات سرچشمه‌اش آنجاست. آنجا عالم نور است و یاد او ما را به آن عالم می‌کشاند:
[وَلِلَّـهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ] (الأعراف ۷: ۱۸۰).
همه اسماء نیکو فقط از آن خداوند است.
«وَ کُنْ لِلَّهِ مُطِیعاً وَ بِذِکْرِهِ آنِساً» [۱]
فقط از خداوند فرمان ببر و فقط به یاد او انس داشته باش که:
گر از باغ اُنست گیاهی برآید
گیاهت نماید گل بوستانی
(سعدی، غزلیات)
آن وقت با حضرت رضا علیه‌السّلام هم آواز می‌شوی که وقتی از حضرتش می‌پرسند سفله یعنی فرومایه کیست؟ حضرتش پاسخ می‌دهد. و چه پاسخ روشن و صریحی وصحیح و زیبائی:
«مَنْ کانَ لَهُ شَیْءٌ یُلْهیهِ عَنِ اللّهِ» [۲]
یعنی فرومایه کسی است که چیزی داشته باشد که او را از خدا باز دارد.
لذت ذکرش آن‌وقت مضاعف می‌شود که احساس کنیم همین ذکر ما هم الهام اوست. نه این است که در دعا می‌گوئیم:
«اللّهُمَّ اَنْ تُوزِعَنى شُكْرَكَ وَ اَنْ تُلْهِمَنى ذِكْرَكَ» (دعای کمیل)
شكر و سپاسگذاريت را بر من روزى كنى و ذكر خود را به من الهام نمایی.
دو دهان داریم گویا همچو نی
یک دهان پنهانست در لبهای وی
یک دهان نالان شده سوی شما
های وهوئی در فکنده در سما
لیک داند هرکه او را منظر است
که فغان این سری هم زان سر است
(او را منظر است یعنی صاحب نظر است)
دمدمه این نای از دم‌های اوست
های وهوی روح از هی های اوست
(مولانا، دفتر اول مثنوی معنوی، نی‌نامه)
ذکر او مقدم بر ذکر ماست:
«وَ سَكَنْتُ إِلَى قَدِيمِ ذِكْرِكَ لِي» (دعای کمیل)
آرامش یافته‌ام در اينكه هميشه از قديم به ياد من بوده‌ای
و در این مناجات و نجوای دوطرفه جام‌های مهر او ردّ و بدل می‌شود و آنکه یکبار چشیده و از این می جرعه‌ای نوشیده تکرار می‌کند که:
«وَ مَتِّعْنَا بِلَذِيذِ مُنَاجَاتِكَ» (مناجات مطیعین خمسة‌عشر)
به مناجات لذیذت بهره‌ورمان نما!
«وَ أَحْلِلْنَا بُحْبُوحَةَ جِنَانِكَ»
و در میان جناتت فرودمان آور.
دل من از رخش امروز بهشتی دارد
[نه بهشتی که دگر طائفه فردا دارند]
(فخرالدین عراقی)
«يَا نَعِيمِي وَ جَنَّتِي وَ يَا دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي» (مناجات مریدین خمسة‌عشر)
اى نعمت و بهشت من، و اى دنيا و آخرتم.
تبسم جان!
سلام بر تو و احسان.
۲۱ بهمن ۱۳۸۶
در هواپیمای مشهد ـ بحرین
پدرت مرتضی