اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«يَا عُدَّتِي عِنْدَ شِدَّتِي يَا رَجَائِي عِنْدَ مُصِيبَتِي يَا مُونِسِي عِنْدَ وَحْشَتِي يَا صَاحِبِي عِنْدَ غُرْبَتِي يَا وَلِيِّي عِنْدَ نِعْمَتِي يَا غِيَاثِي عِنْدَ كُرْبَتِي يَا دَلِيلِي عِنْدَ حَيْرَتِي يَا غَنَائِي عِنْدَ افْتِقَارِي يَا مَلْجَئِي عِنْدَ اضْطِرَارِي يَا مُعِينِي عِنْدَ مَفْزَعِي» (فقره یازدهم دعای جوشن کبیر).
اى توشه‌ام در سختى، اى اميدم در ناگوارى، اى همدم در وحشت، اى همرهم در غربت، اى سرپرستم در نعمت، اى فريادرسم در گرفتارى، اى رهنمايم در سرگردانى، اى توانگرى‌ام در تنگدستی، اى پناهم در درماندگى، اى مددرسانم در پريشانى.
همه چیز تو اوست دیگر چه می‌خواهی؟
«مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ» [۱]
کسی که تو را ندارد چه دارد؟! و کسی که تو را دارد چه ندارد؟
و تو او را داری و شکر کن که او را داری. و او را داری چه کم داری؟! و از نو بخوان: يَا عُدَّتِي عِنْدَ شِدَّتِی....
سررشته دولت ای برادر به کف آر
وین عمر گرامی به خسارت مگذار
یعنی همه جا با همه کس در همه حال
می‌دار نهفته چشم دل جانب یار
(ابوسعید ابوالخیر)
دوشنبه شب ساعت یازده ششم اسفند ۱۳۶۳ است و من در اتاق هتل هما هستم و مجید هم برای کارهای مربوط به خود با ماست و الآن او مشغول خواندن است و چند دقیقه قبل با مامی و تبسم صحبت کردم.
در گذریم و از او سخن گوئیم که هرچه می‌رود سخن دوست خوشتر است. نیکو و مهربان خدائی داریم به پیامبر گرامیش می‌گوید:
[وَ إِذا جاءَكَ الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِآياتِنا فَقُلْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ أَنَّهُ مَنْ عَمِلَ مِنْكُمْ سُوءاً بِجَهالَةٍ ثُمَّ تابَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَصْلَحَ فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ] (الأنعام ۶: ۵۴)
و چون كسانى كه به آيات ما ايمان دارند، نزد تو آيند، بگو: «درود بر شما، پروردگارتان رحمت را بر خود مقرّر كرده كه هر كس از شما به نادانى كار بدى كند و آنگاه به توبه و صلاح آيد، پس وى آمرزنده مهربان است.»
به خدایت می‌سپارم که
[فَاللَّهُ خَيْرٌ حافِظاً وَ هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمينَ] (یوسف ۱۲: ۶۴)
سحرگاه هفتم اسفندماه ۱۳۶۳
پدرت مرتضی