اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
[قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ * وَ أَنيبُوا إِلى رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ الْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ ] (الزمر ۳۹: ۵۳ـ ۵۴)
بگو: «اى بندگان من -كه بر خويشتن زيادهروى روا داشتهايد- از رحمت خدا نوميد مشويد. در حقيقت، خدا همه گناهان را مىآمرزد، كه او خود آمرزنده مهربان است. و پيش از آنكه شما را عذاب دررسد، و ديگر يارى نشويد، به سوى پروردگارتان بازگرديد، و تسليم او شويد.
بندهام بنده ولی بیخِردم
با همه بیخردی خواجه مرا میخردم![۱]
فرزند عزیزم که خدایت به بندگی سرافراز کند ببین چه نیکو خداوندی است
[نِعْمَ الْمَوْلى] (الأنفال ۸: ۴۰) [وَ نِعْمَ الْوَكيلُ] (آل عمران ۳: ۱۷۳)
چه نيكو سرور و چه نيكو حمايتگرى است.
[فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ] (البقره ۲: ۱۵۲)
پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم! و شکر مرا گویید و (در برابر نعمتهایم) کفران نکنید.
یاد یاران یار را میمون بود
خاصه کان لیلی و این مجنون بود
(مولانا، دفتر اول مثنوی معنوی)
«وَ بِالْغَافِلِين عَنْ ذِكْرِهِ رَحِيمٌ رَءُوفٌ وَ بِجَذْبِهِمْ إِلَى بَابِهِ وَدُودٌ عَطُوف» [۲]
به کسانی هم که از یاد تو غافل ماندند، مهربان و رؤوفی، و با جاذبه محبت خویش آنان را نیز به درگاهت میکشانی.
فرزند عزیزم با نامه کمتر یادت میکنم و به مقتضای
[وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنينَ] (الذاریات ۵۱: ۵۵)
و پند ده؛ زیرا پند به مؤمنان سود میدهد.
عمل نمیکنم مرا ببخش!
[وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ] (النور ۲۴: ۲۲)
و بايد عفو كنند و گذشت نمايند. مگر دوست نداريد كه خدا بر شما ببخشايد؟
آخر از چو منی چه انتظاری؟! منی که از پرورگار مهربان خود با آن همه لطف و عنایت غافلم و غالبا نیکی او را به بدی و یاد او را با نسیان پاسخ میدهم!
به او نگر که چه مهربان است و کریم؛ با این همه ناسپاسی و کفران باز نظر عنایت باز نمیگیرد بلکه نظر بیش میکند؛ گرامی رسول میفرستد و نامهای میدهد و در نامه از یاد خودش یاد میکند که
[كَما أَرْسَلْنا فيكُمْ رَسُولاً مِنْكُمْ يَتْلُوا عَلَيْكُمْ آياتِنا وَ يُزَكِّيكُمْ وَ يُعَلِّمُكُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ يُعَلِّمُكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ * فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ] (البقره ۲: ۱۵۱ ـ ۱۵۲)
همان طور كه در ميان شما، فرستادهاى از خودتان روانه كرديم، [كه] آيات ما را بر شما مىخواند، و شما را پاك مىگرداند، و به شما كتاب و حكمت مىآموزد، و آنچه را نمىدانستيد به شما ياد مىدهد. پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم! و شکر مرا گویید و (در برابر نعمتهایم) کفران نکنید.
وصال او ز عمر جاودان به
خداوندا مرا آن ده که آن به
دلا دائم گدای کوی او باش
به حکم آنکه دولت جاودان به
به داغ بندگی مردن بدین در
به جان او که از ملک جهان به
(حافظ)
اگر در قصر مشتاقان تو را یک روز بارستی
تو را با اندهان عشق این جادو چه کارستی
و گر رنگی ز گلزار حدیث او ببینی تو
به چشم تو همه گلها که در باغست خارستی
(رشید الدین میبدی، کشف الاسرار)
پدرت مرتضی
۱۱ اسفند ۱۳۵۲ ساعت ۲۰